W Rzymie pozostawianie swego losu w cudzych rękach nie jest rozważne. Lepidus przekonał się o tym na własnej skórze. Po zamordowaniu Cezara pełnił funkcję magister equitum, czyli de facto był drugą najpotężniejszą osobą w Republice. Zawarł sojusz z Markiem Antoniuszem przeciw Oktawianowi: wojsko i wsparcie za stanowisko pontifex maximus. Doprowadziło to do powstania drugiego triumwiratu. Został jednym z trzech dyktatorów Republiki./n/nDostał odpowiednie dla swojej pozycji ziemie. Lepsze otrzymał tylko Marek Antoniusz. Był zadowolony. Zarządzał Rzymem, podczas gdy Oktawian i Antoniusz walczyli z ostatnimi pozostałymi jeszcze przy życiu mordercami Cezara. Sukces tej wyprawy okazał się dla niego niepomyślny, ponieważ Oktawian i Antoniusz wykorzystali sławę zdobytą w trakcie kampanii do redystrybucji ziem imperium kosztem Lepidusa./n/nZamiast otrzymać nagrodę za lojalność, został zesłany przez sojuszników, których połączył, na obrzeża imperium: do Afryki i Hiszpanii. Czy jego wygnanie jednak nie pociągnie za sobą upadku jego wrogów? Kiedy dawni sojusznicy walczą ze sobą, Lepidus – posiadający najbardziej urodzajną prowincję Republiki – może budować swoją potęgę. Nieskrępowany więzami lojalności może znów wznieść się na wyżyny władzy, ale musi zaatakować w odpowiednim momencie.