Arwernowie (Cezar w Galii)

Arwernowie, składający się z wielu mniejszych skupisk plemiennych, rządzeni są przez dowódców, jednak pokornie słuchają swoich druidów. Czcząc bohaterskie tradycje swoich celtyckich przodków, Arwernowie wiedzą, że polityczna siła wynika zarówno z indywidualnych umiejętności dowódczych jak i z rodowodu.

Arwernowie byli jednym z najpotężniejszych plemion centralnej Galii aż do chwili pokonania przez Rzymian, w 121 r. p.n.e. Mimo iż udało im się wynegocjować niezależność od Rzymu, stracili ogromną część swoich południowych terytoriów, na rzecz nowo utworzonej rzymskiej prowincji, nazwanej Gallia Narbonensis.

Teraz, szukając zemsty na swoich rywalach, wspieranych przez Rzymian Eduach, Arwernowie zawarli sojusz z Sekwanami oraz, całkiem niedawno, z germańskim królem Swebów Ariowistem. Brak reperkusji ze strony Rzymu, po gorzkiej porażce Eduów w bitwie pod Magetobrygą w 63 r. p.n.e, umocnił tylko Arwernów na ich drodze do odzyskania wpływów i terytoriów w Galii. W czasie, gdy Swebowie żądają od Sekwanów więcej ziemi za udział w bitwie, a Helwetowie masowymi migracjami wzniecają zamęt w południowej Galii, Arwernom potrzeba tylko zjednoczenia pod dowództwem króla, takiego jak Celtyllus lub jego syn, Wercingetoryks, aby podbić całą Galię.