Luzytanie (Hannibal u bram)

Luzytanie zamieszkiwali Półwysep Iberyjski na długo przed tym, jak Kartagina i Rzym zaburzyły spokój w tym regionie. Nie tworzą oni, w przeciwieństwie do swoich odległych kuzynów Swebów, zwartego ludu, raczej luźne przymierze składające się z pomniejszych, chroniących się nawzajem plemion. Luzytanie to zaciekli i wytrawni wojownicy, dobrze przystosowani do walki partyzanckiej, co czyni z nich świetną lekką piechotę zaciężną. Kobiety wywodzące się z tego ludu walczą u boku mężczyzn, co stanowi kolejny dowodów ich zaciekłości.

Wywodzący się z doliny Douro (dzisiejsza Portugalia) Luzytanie stopniowo rozszerzyli strefę swoich wpływów na południe, aż dotarli do brzegów rzeki Tag, nad którą się osiedlili. Luzytański panteon składa się z wielu bóstw, ale czczono przede wszystkim Endowelikusa, boga dobrobytu. Popularnym bóstwem, zwłaszcza na południu, była Ategina, bogini świata przyrody i płodności. Luzytanie, podobnie jak wiele ludów tamtego okresu, składali ofiary ze zwierząt ku czci swoich bogów.

Gdy kartagińska armia Hannibala maszeruje przez ziemie należące wcześniej do Rzymu, Luzytanie mają szansę odzyskać swoje tereny na Półwyspie Iberyjskim zagrabione przez najeźdźców. Choć z początku roztropnie jest zawrzeć porozumienie z wrogiem, to koniec końców trzeba będzie go przepędzić ze swoich terenów!