Kartagina
| Fenickie tradycje handlowe: +10% do przychodów generowanych przez budynki handlowe |
| Najemne armie: -25% do kosztów utrzymania najemników |
Opis
Kartagina posiada kolonie wzdłuż wybrzeży Afryki Północnej, Półwyspu Iberyjskiego, Balearów i zachodniej Sycylii. Łączy je rozbudowana flota handlowa i wspólny handlowy etos. Nad wszystkim czuwa potężna flota, która dominuje nad basenem zachodniego Morza Śródziemnego.
Samo miasto jest oligarchią, republiką rządzoną przez radę starszych, na czele z dwoma sędziami. W rzeczy samej ustrój ten bardzo przypomina senat i konsulów Republiki Rzymu, pomijając fakt, iż kartagińscy sędziowie nie są dowódcami wojskowymi. Wodzowie sił lądowych i morskich podporządkowani są woli rady. Obywatele stanowią względnie małą część ludności Kartaginy, nie stanowią więc głównego źródła rekrutów. Siły zbrojne Kartaginy to zrównoważona mieszanka wojsk najemnych, prowadzona przez kartagińską dowódców.
System ten dobrze przysłużył się miastu i pozwolił Kartagińczykom skupić się na handlu i przemyśle. Rozliczne kontakty handlowe pozwoliły także zdobywać informacje o nowych rynkach zbytu i potencjalnych wrogach.
Kartagińczycy są bezgranicznie oddani swym wierzeniom. Baal Hammon i bogini Tanit powszechnie uważani są za źródło wszelkiej pomyślności. Choć opowieści o składaniu ofiar z dzieci zostały wyolbrzymione przez ich wrogów, Kartagińczycy podchodzą do spraw wiary ze śmiertelną powagą i gotowi są składać swym bogom hojne ofiary – zgodnie z założeniem, iż ofiarodawca powinien odczuć stratę na skutek ofiary.
Po dziesięcioleciach walk z greckimi miastami-państwami, takimi jak Syrakuzy, Kartagińczycy stali się wytrawnymi wojownikami. Zaznali także niejednej porażki, być może właśnie nadeszła pora odzyskać niegdysiejszą wielkość. Być może nadszedł czas przemienić Morze Śródziemne w Morze Kartagińskie…
Dynastia Barkidów
Ten wpływowy kartagiński ród nazwano na cześć legendarnego, niepokonanego wodza Hamilkara „Barkasa” (co oznacza „piorun”). Rodzina ta stawiała silny opór rzymskiemu ekspansjonizmowi.
- „Wiara punicka”: Umiarkowana kara do stosunków dyplomatycznych ze wszystkimi frakcjami (niechęć kulturowa)
- Poparcie społeczne: Premia do ładu publicznego (maks. +4) z powodu obecności kultury punickiej
- Reformy rolnictwa: +5% do przychodów generowanych przez budynki rolnicze
Pozostałe dynastie
Ten organ władzy, którego członkowie wywodzą się z obywateli, stanowi senat elekcyjny Kartaginy. Rada pełni również funkcje administracyjno-sądowe.
Dynastia Hannonidów
Dynastia Hannonidów (hannońska), zapoczątkowana przez Hannona Wielkiego, rządziła Kartaginą przez 50 lat w III w. p.n.e.
- Słabość wojskowa: +10% do kosztów werbunku oddziałów innych niż najemnicy
- Mężowie stanu: Pomniejsza premia do stosunków dyplomatycznych ze wszystkimi frakcjami (pokrewieństwo kultur)
- Pionierzy: +10% do zasięgu ruchu wszystkich armii i flot
Dynastia Magonidów
Magonidzi to wpływowy ród kartagiński z tradycjami. To właśnie jego członkom Kartagina zawdzięcza ekspansję ku Libii, Sardynii i Sycylii.
- Korupcja: -6% do wysokości podatków
- Żelazna pięść: -20% do oporu wobec okupacji
- Reformy wojskowe: -5% do kosztów utrzymania wszystkich oddziałów poza najemnikami
| Region startowy |
|---|
| Carthago Ibossim Qart Hadasht Karalis Lilybaeum |
| Jednostki specjalne |
|---|
|