Epir

Leżący na wybrzeżu Adriatyku Epir nie jest miastem-państwem, jak inne potęgi greckiego świata. Jego ludność zamieszkuje liczne, mniejsze osady, miasta i porty handlowe. Porty te stanowią doskonały punkt wyjścia dla handlu z ludami na drugim brzegu Adriatyku i w całym basenie Morza Śródziemnego.

Epirocka armia to skuteczna, zrównoważona siła, strukturą zbliżona do wojsk Aleksandra. W jej skład wchodzą jeźdźcy, łucznicy, procarze, falangi, a także słonie bojowe. Epir chętnie korzysta także z usług greckojęzycznych najemników, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Dynastia rządząca wywodzi się ponoć od samego Achillesa, wiele łączy ją także z Aleksandrem Wielkim – jego matka, Olimpias, była córką epirockiego króla. Po śmierci Aleksandra, pod wodzą króla Pyrrusa, Epir wywalczył sobie niepodległość od Macedonii. Nie obyło się przy tym bez pomocy ze strony egipskich Ptolemeuszy. Choć Pyrrus był wyśmienitym taktykiem, do historii przeszły jego niesławne „pyrrusowe zwycięstwa”, okupione tak potwornymi stratami, że ledwo zasługujące na miano zwycięstw. Postępowanie takie nie było skuteczne w walce z nieprzebranymi zasobami ludzkimi Rzymu, a wynikało z chęci pomocy Tarentowi – greckiej kolonii leżącej na terenie Italii. Pyrrus bez wątpienia planował obrócić sytuację na swoją korzyść i utworzyć imperium po obu stronach Adriatyku. Żołnierzem pozostał do samego końca, zginął w boju, prowadząc wojska ulicami Argos w roku 272 p.n.e.

Osłabiony stratą króla Epir ma przed sobą trudne wybory, ale i niejedną potencjalną zdobycz: na zachodzie czeka Rzym, na wschodzie – Macedonia, na południu – greckie miasta-państwa. Czy pozostaną rywalami, czy staną się otwartymi wrogami?